جمعـه هــای تلـخِ تلـخِ انتـظار
پایِ تشنـه در فـراق یک سوار
می شود به دل رسوب، جمعه ای دیگر
مثـلِ مرغِ دست بسته ، بی قرار
بـی تو عمـرِ من بلا تکـلیف است
در خــزانِ دائِـمیّ و بی بهار
در سـکـوت سایـه های انتـظار
منتـظر ؛ نشسته ام به وصل یار
ای طبـیب آسمـانی بـاز گـرد...
دسـتگیرِ دیـدگانِ اشک بـار
کُجا رَوم که دیگر خانه ام نیست به دیــــدار رُخــت بهــــانه ام نیست
به بی عهـــدیِّ من تا بی وفـــــــایی به پُــــــــزهایــــی که دادم تا بیــــایی
که عهدم را شکستم با گناهـــــان جــوانی کرده ام، یا صاحـــــب زمان
تو خود بر گیرَم و خود بنده ام کن به یک دیدار خود ، دلبسته ام کن
نمک گیرم بکن تا لایقــــــــت باشم تـــو آقا باشی و من سایـه ات باشم
مَنم آن مرغ بشکسته پَــــــر و بال که دلتنگ از عبورِ روز های سال
به دل ترســــــم که رُویت را نبینم ندیده روی زیبــــــــایـــــت ، بمــــیرم
تو خود دانی که من عبدِ گنهکارم به حــقِّ مادرت زهـــــرا بِرَس دادم
ندارم خاطــــــری جُــز با تو بودن تمنّـــــــــــای جـــــــمال یــــــار دیدن
بیــــا و منَّتــــــــی نِه، بـــــر سَرِ من چه خوش باشد که باشی سرورِ من
قسم بر ذات پاکِ پُــر سخــــــاوت خدایاخواهشی دارم به درگاهـــــت
که از هر ناکســـــی من دور باشم وَ با دوســــــتان او محشــــور باشـم
(1)زُخـرِفَت دَارُ الفُـؤآدی (2) بِســمِ رَبِّی یا عِمَـادی
(3)مَا لَنـــا زُخـرَاً سِـواه (4) فَاغـــفِرِ الذَّلَّهَ یا إلـه
(5)ذَابَ قَلبــی فی وصالت (6) فَالهِبــی فی کُلِّ حالت
(7)رَبِّ یَسِّــر فی حِسـابی (8) عَلَیـک فی کُلِّ حالـی
(9) رَبِّ هَب لـی یا غَفـُوراً (10) یا سَمیعــاً یا بَصیــراً
* ترجمة ابیات:
01زیبا و مزیّن شد خانه ی قلبم.
02با نام تو ، پروردگار من ، ای تکیه گاهم.
03غیر از تو برای ما زاد و پوشه ای نیست.
04پس ببخش لغزش ها را ای خداوند.
05ذوب شد قلب من در (راه) رسیدن به تو.
06پس شعله ور کن (این وصال را) در همه ی حالت ها.
07ای خدای من، آسان گیر حساب (اعمالم) را.
08بر تو باد! (این آسان گیری حساب) در تمام اوقات.
09پروردگارا ! ببخش مرا ؛ ای آمرزنده ی (گناهان).
010ای شنوا ؛ ای بینا .
« بادِ خَـزان برگِ خَزان می بَرَد » از نِگَهَم ، تـاب و تَـوان مـی بَرَد
عشـق ، مرا سمتِ خـدا می بَرَد تُربـــتِ لیلـی به فَغان می بَرَد!
***
خواب ندارد شَــبِ بیمـارِ من تـاب ندارد دلِ غمخـوارِ مـن
کاش دلـم سـاکن کُـویـش شود تا که دوایی دَهَــدَم یـار من
***
گر چه نِیـَـم لایـقِ دیدار تو تا به سـحــر ، مَحرَمِ أسرارِ تو
نیمه شَبـی با خَبَرم کن زِ خود تا که شـوم عاشـق و بیمـارِ تو
***
خـاک رَهَـت مرهَمِ چشمانِ من عــطرِ وُجودت شده درمان من
تا که نَشـــد عمُـر ، تمامم بیـا عشقِ من و روحِ من و جانِ من
عاشــقی سر گشـته ام ، پُر از خطــا و اشتبـاه
فرصتی دِه ، بهرِ جُبران گنـــاهم ، یا إله
خاطِرت گُل می کند ، گُل می کنـد با یک دعـا
بی قـَرارم،بی قَرارِ یک نگاهت ؛ یک نگاه
«تو را خواهم ، تو را خواهم وگرنه یار بسیار»
گُلی چون تو ، گُلی چون تو وگرنه خار بسیار
نمی خواهم به جز تو سایه ساری ، جز تو یاری
تو را خواهم ، وگرنه تکیه بر دیوار بسیار
به هر در می زنم یاری نبینم جز تو ای یار
تو را خواهم ، تو را خواهم،تو را، بسیارِ بسیار
اجازه ده شبی را در نگاهت بستری باشم
که دردم رو به پایان است و بیمار بسیار
آتش ِ در به هوای دل ِ مسمار گریست
مادرم خورد به دیوار که دیوار گریست
پشت ِ در، فاطمه بود و دل ِ زینب پُرِ ِ بغض
این چه غم بود که علی ، حیدر کرّار گریست
بر خُروش آمده عرش و فلک ِ عالم ِ هستی
آسمان هم ز ِ گُل ِ روی تو انگار گریست
باز هم چادر خاکیّ و حسن دست به صورت
یاد آن کوچه و بر مادر بیمار گریست
نبود ، بود می شود ؛ عدم وجود می شود
به یک کرشمه از خدا ، فلک سجود می شود
فناست آن بنا که بی نظر، عمود می شود
خلاصه اینکه هرچه غیر اوست ، دود می شود
