آتش ِ در به  هوای دل ِ مسمار گریست                                                                                  
مادرم  خورد به دیوار که دیوار گریست
پشت ِ در، فاطمه بود و دل ِ زینب پُرِ ِ بغض                                                 
این چه  غم بود که علی ، حیدر کرّار گریست
بر خُروش  آمده عرش و فلک ِ عالم ِ هستی                                                                         
آسمان هم ز ِ گُل ِ روی تو انگار گریست
باز هم چادر خاکیّ و حسن دست به صورت                                                           
یاد  آن کوچه و بر  مادر بیمار گریست