رنجِ  دنیا  ثروت  بی  منتهاست                                                   تنبلی  را  پیشه کردن  بس خطاست
حیف  باشد  عمر را  بیهودگی ها                                                کُوش در این رَه، مکوشیدن جفاست
ثروت اندیشه را تو  پیشه  کن  که                                                پادشاه بی سواد  همچون  گِداست
ای برادر! علم را یک ویژگی ست                                               اهل دانش از حواشی ها  جُداست
ای برادر ! علم را هم آفتی ست                                                  گر  ندانی  علم و دانش  از خداست

عشق فریادی زد و دل با فراقش یار شد
ای خدا این دیدگان در انتظارش تار شد
تابه کی لطفت دریغ از ما کنی پروردگار!
قامتم بشکست از بس جمعه ها تکرار شد
باز من در انتظارت جمعه را در ندبه ام
ندبه هایم پر زد و خود لایق دیدار شد
از شقایق ها گلی برچیده ام آقا ، نگاه
تا که گفتم از شقایق عشق هم بیمار شد

کَرَم نَما خـدای  من  ؛ مرا به خود   نَما  نکن
زِ  دلبـرم  جُدا  نکن  ، مرا أسیر  «ما»  نکن
مَنم مَنم بلا  شود  که نَفـس  بی حَیـا  شود
به عزَّ تت  قسم مرا  ، به  خویش  مُبتـلا  نکن
به  چشم این عَوام ، خارِ  رویِ  شاخه ام خدا
تو مِثل این  عوامیان فقط به گُل نگا«ه» نکن
به عشقِ مصطفی(ص) ، علی (ع) ، خیر النساء(س) ، أبناهما(ع)
که  این فقیـرِ خسته  را به غیر خود   گِدا نکن

شِــکوه ی دل،دردِ نگاه های فراریِّ تو نیست
این دلِ بیچــاره ی من پاسخ سریِّ تو نیست
شب به سحر دغدغه ام این شده از دردِ فراقت
یک دلِ شب سیر تمـاشا، زِ نداریِّ تو نیست!؟

نسیم عشق می وزد به صبح جمعه بر نگاه اشکبار  من
و با نگاه تو مهدی ، بهار می شود خزان انتظار من
به آبروی مادرت زهرا قسم بیا که صبر هم بی تاب  شد
نگار بی جمال من ، سحر نما به دیدگان پر غبار  من